قطعنامه «اادا» در گردهمایی در اعتراض به اجلاس پاریس

قطعنامه

حالا دیگر سنگ و چوب وطن ما و رسانه‌های داخلی و خارجی و طفل و جوان و پیر وطن ما از موجودیت بحران عمیق و گسترده در وطن، از ناامنی، گرسنگی، گرانی، حق تلفی و بی‌عدالتی، جنایت، فساد، زورگویی و ناکامی کامل و مافیایی شدن تمام دم و دستگاه دولت سخن می‌گویند.

قرار است آقای کرزی برای رفع این بحران چند جانبه در جلسه دیگری به نام «اجلاس پاریس» شرکت کند و دست کمک به جان دراز نماید تا اگر بتواند ازین مخمصه نجات یابد.

به فرض آقای کرزی این بار هم با تردستی توجه جهانیان را به خود جلب نماید و با دستان پر و وعده 50 ملیارد دالر کمک‌های جهانی به وطن برگردد، نه تنها کوچکترین دردی از دردهای ملت مداوا نمی‌شود که مصائب و رنج هموطنان ما ابعاد و اشکال فاجعه‌بارتری خواهد گرفت. زیرا دلیل این همه نابسامانی‌ها در کشور کمبود پول و عدم حمایت بین‌المللی نیست، مشکل اصلی افغانستان موجودیت دم و دستگاه و سیستم فاسد و بی‌کفایتی است که نتوانسته عدالت را در کشور تامین نماید.

در کشور سه دهه بی‌عدالتی صورت گرفته، ده‌ها هزار انسان بی‌گناه دستگیر، شکنجه و اعدام شده اند، ده‌ها هزار انسان بی گناه در جنگ‌ها به قتل رسیده اند، شهر و ده و کلبه و کاشانه مردم ویران شده، دارایی‌های دولت به یغما برده شده، به کرامت، حرمت و ناموس مردم تجاوز صورت گرفته و... عاملین این همه جنایات چه در دوران حاکمیت وطنفروشان خلق و پرچم، چه در دوران تسلط فاشیستی تنظیم‌ها و چه در دوران وحشت و بربریت طالبان و بعد از  سقوط آنان تا امروز ما نه تنها محاکمه نشده اند که به تناسب زور و قدرت و مقدار جنایات شان امتیازاتی برده اند و پست‌های مهم و کلیدی در حکومت و دولت را به دست دارند.

در صورتی که در کشور عدالت تامین نشود و جنایتکاران جزای جنایات خود را نبینند،  چطور ممکن است تضمین کرد که ارتکاب همچو جنایات تکرار نمی‌شود؟ چطور ممکن است مردم باور پیدا کنند و احساس آرامش نمایند که سر و مال و ناموس شان از دستبرد خیانتکاران در امان است؟

در صورتی که امنیت سرتاسری در کشور از طریق تحقق عدالت تضمین نشود ممکن نیست به رفاه و سعادت دست یافت زیرا تامین رفاه و سعادت در کشور ما فقط و فقط از معبر محاکمه و مجازات جنایتکاران می‌گذرد و بس.

پس آقای کرزی و تیم همکار او قبل از آن که در تلاش دریافت کمک مالی از جهان باشد و آن پول‌ها را باز هم در اختیار دزدان داخلی و خارجی قرار دهد تا همچو پول‌های دیگر حیف و میل گردد، بهتر است در صدد تصیفه دستگاه خود در قدم اول از عناصری باشد که مرتکب نابخشودنی‌ترین جنایات در حق ملت و وطن شده اند و به فکر تطبیق عدالت و اعاده حقوق ملیون‌ها انسانی باشد که با غیرانسانی‌ترین شکلی از آن محروم شده اند.

ما «انجمن اجتماعی داد‌خواهان افغان» یکبار دیگر خواست خود مبنی بر تحقق عدالت واقعی در کشور خود را اعلام می‌داریم و از  تمام نهاد‌ها، سازمان‌ها و شخصیت‌های آزادیخواه و عدالت پسند می‌خواهیم تا مردم ما را برای اعاده حقوق شان تنها نگذارید و برای تامین عدالت به آنان یاری رسانند.

خواست‌های ما از این قرار اند:

1. ما خواهان برکناری فوری تمامی جنایتکاران دوران حاکمیت وطنفروشان خلق و پرچم، دوره حاکمیت فاشیستی تنظیم‌های جهادی، دوران وحشت و ترور طالبان و دوران بعد از آن تا امروز، از وظایف دولتی شان هستیم.
2. ما خواهان محاکمه تمامی متهمین جنایات جنگی سه دهه اخیر در یک محکمه باصلاحیت و بی‌طرف ملی و بین‌المللی می‌باشیم.
3. ما خواهان بررسی جدی گورهای دستجمعی کشف‌شده و شناسایی عاملین آن می‌باشیم.
4. ما خواهان کشف تمامی گورهای دستجمعی کشف ناشده در هر دوره‌ی از جنایت می باشیم.
5. ما نامگذاری اماکن و جاده‌ها به نام جنایتکاران را شدیداً محکوم می کنیم و آن را توهین و بی‌حرمتی به خون شهیدان معصوم خود می‌دانیم.
6. ما تقاضا داریم تا بنای یادبودی به نام ناپدید‌شدگان گمنام اعمار گردد و محله‌ای به نام "گورستان شهدا"‌ مختص گردد تا اجساد گورهای دستجمعی با اعزاز و اکرام در آن دفن گردند.
7. ما از تمامی وطنداران خویش در سرتاسر افغانستان که جگرگوشه‌ها، برادران و خواهران، اقارب و عزیزان خود را طی سی سال اخیر از دست داده اند تقاضا می‌نماییم تا با ما تماس گیرند و چگونگی شهادت و ناپدید شدن آنان را با ما در میان گذاشته در تلاش‌های ما به خاطر محاکمه عاملان فجایع سه دهه اخیر سهیم گردند.

«انجمن اجتماعی دادخواهان افغان»

23 جوزا 1387 – 12 جون 2008